Νίκος (Σπήλιος) Αργυρόπουλος: τρία ποιήματα

*

ἤτανε πάντα διφορούμενη ἡ στάση τοῦ χρόνου ἀπέναντί μου.
μετά τό πλύσιμο τοῦ ἑαυτοῦ ἀπό πάνω μου στό σκοινί ἔξω ἀπό τό παράθυρο κρεμασμένος καί ἁπλωμένος ἤμουνα.
στήν ἀγωνία πού κρεμόταν μαζί μου ἔξω καί λιαζόταν τά ἀρχικά μου κεντημένα πάνω της ἤτανε.
ὅμως ὅταν σκεφτόταν τήν προϊοῦσα ἀδυναμία τοῦ σώματος ὁ χρόνος ξάφνου μοῦ ἔκανε χατήρια καί μοῦ ἔλεγε νά τοῦ ζητήσω.
κι ἔχω καί τήν ἰδιότητα νά χαίρομαι ὅτι θυμᾶμαι μοῦ τήν ἐγκατέστησε ὅταν μέ ἔβλεπε συννεφιασμένο νά λυπᾶμαι τόν ἑαυτό μου.
δύσθυμα ὅμως ἀνέχομαι αὐτό τό ποίημα δέν ἔχει ἀκόμα παρόν.
τό ὁποῖο καρτερικά περιμένει νά ἀποκτήσει.
ἕνα φύσημα σέ ὀλύμπιο ἀκίνητο ψύχραιμο νερό.

*

παράπονα παράπονα ἔχεις μιά ζωή παράπονα.
εἶναι ἡ αἰτία ἴσως αὐτό πού λείπει.
τό φυσικό τέλος τῆς πνευματικῆς ἀνελευθερίας σάν ὑποχρέωση ἔμεινες νά καρτερᾶς.
κι ἄν γίνω αἴφνης ὀρειβάτης καί φτάσω στήν κορυφή μου κι ἀπό ἐκεῖ ἐπάνω κοιτάξω τί θά δῶ;
χάλια πού μοῦ ἀπονέμουν κουρέλια κάτω στήν κοιλάδα πού ἐκπτύσσεται καί ζητάει μήν πῶ ἀνέχεται ποτάμια δέντρα κ.τ.λ.
μέ τήν ὁριστικότητα μιᾶς πράξης ἤ ἑνός συναισθήματος καί τούς μετέπειτα στιχοποιημένους στόχους τί σχέση νἄχω;
νά μήν σκέφτομαι οὔτε νά θυμᾶμαι μόνο παλιές ἐπιθυμίες πού ἀποδείχτηκαν πενιχρές μᾶλλον πλανημένες.
πραγματικά θά ἔπρεπε νά ἔχω κάποια σχέση μέ ὅλα αὐτά.
ἀκούω κι ἀλλοῦ συννέφιαζα τόν ἀπομυθοποιητικό μου χρόνο.
ὅμως ὑπόσχέσεις μέ εὑρύνουν καί συναντῶ καί τόν ἐναγκαλισμό.
μέ τό ἀπεριόριστο καί τό ἀνεφάρμοστο μέ τόν ἔρωτα.

*

ΚΡΙΤΙΚΗ ΑΝΩ ΚΑΤΩ
ἡ μόνη ὁδηγία πού μοῦ δόθηκε ἀπό μένα
ἤτανε νά μήν ἁπλώνω τόν χρόνο
στό σκοινί νά στεγνώνει
.
ψυχαοιδός. τούς δρόμους πού ἤτανε νά πάρω ἐγώ τούς ἀκολούθησα μουσκίδι ἀπ’ τήν βροχή τῶν συνηθειῶν. μ’ αὐτές τίς λἕξεις μοῦ πόνεσε καί τό πόδι κλωτσοῦσα ἕνα ὅριο
.
μειώνοντας τήν ἀμηχανία στό ἐλάχιστο στό μηδέν νά γυρίζω μετά καί νά καταγράφω θορύβους ἐνῶ ἔβγαιναν ζεστοί ἀπό τόν φοῦρνο μου τούς μοίραζα ἀρτήματα δεξιά κι ἀριστερά
.
ὁ περίλογος αὐτός. ἀλλά τά ποιήματα ἤτανε σάν τούς συντρόφους τοῦ ὀδυσσέα τά ξέκαναν ἕνα ἕνα καθ’ὁδόν τελειώνοντάς τα ἐπέστρεψα μονάχος
.
τό συμπεράσμα τῆς μάσκας πού φοράω τώρα
εἰρωνεύεται τά πάντα πλέον σάν κατάφαση
.
μαστόροι καλαβρυτινοί καί μαρμαροχτιστάδες
αὐτός ὁ κόσμος δέν ἔχει ἄλλη χρήση ἀπό τό νά εἶναι τό πέρασμα πειρατῶν

[Προδημοσίευση από την υπό έκδοση νέα ποιητική συλλογή του Νίκου (Σπήλιου) Αργυρόπουλου με τίτλο Επιστροφή. Απόσταση και στροφές. Μεταίωρα ποιήματα και Στοιχήματα.]

Σπήλιος Αργυρόπουλος - το τρίπτυχο

ἀμφίβολα αὐτά τά λόγια καί ἀσαφῆ μοῦ φάνηκαν.
δυσκολίες ἀσυμπτώσεις μεταξύ μας ὑπῆρχαν βέβαια ἀλλά δέν δείχναμε νά δίνουμε καί σημασία.

τίς δυστυχίες τίς ἀντιμετωπίζαμε ἅμα συνέβαιναν ὄχι ἀπό πρίν στή σκέψη.

ὁ χῶρος ἔγινε τελικά τό χρῶμα του μήπως πάλι κολλάω σέ δευτερεύοντα καί περιφερειακά;

ὅλα νά διορθωνόντουσαν γι’ἀὐτό πάλι μ’ἀκολουθοῦσες.

οἱ λέξεις ὅμως κουρτίνες μεταξύ μας ἐπίμονα τζάμια με χώριζαν μέ διαφάνεια ἀπό τά πράγματα.

ἀπό αὐτή τή μεριά ἔπιασα τή θάλασσα σάν κουβέρτα τήν τίναξα νά φύγουν τά νερά τί μοὔμεινε στά χέρια;

καί τυχόν ἄρνησή σου θά γινόταν λογοκρισία μου.

οἱ δέ κανόνες μέ ὁδηγοῦσαν στήν ἔξοδο μέ παρακολουθοῦσαν μετά.

ποτίζεται μολαταῦτα συγκίνηση στίς ἐκφράσεις μου καμμιά φορά καί στίς πράξεις.

νά γίνει λοιπόν ποίημα ἡ σχέση ὄχι ἡ στάση μετά τό τέλος τῆς πορείας νά μή μέ προστατεύεις μονάχα ἀπό τί.

ἔχω ἀπορίες.

οἱ αἰτίες θυμήθηκα πάντα δικιολογοῦνται ἀπό τά ἀποτελέσματά τους.

καί ἀνελλιπές τό βάρος τοῦ παρελθόντος μας.

σκοπός τῆς μουσικῆς ἀλήθεια ἦταν πάντα ἡ κατανάλωση ὅσου τό δυνατόν περισσότερου χρόνου πρίν τό τέλος.

μετά ἀπό κάθε πότε τό πάλι τό ποτέ καί πάντοτε τό πάντα.

ὅμως δέν ἔχω ἀκόμη καταφέρει νά σκεφτῶ καί νά διατυπώσω τί μέ ἐνοχλεῖ.

ἀπό ποῦ τά παρακαλετά τῆς αἰώνιότητας φοβόμαστε τίς ἀμφιβολίες ἐτοῦτες ἤ ἐκεῖνες τίς πράξεις ἀναθέσαμε τήν κρίση βέβαιοι ὅτι θά μᾶς ἐγκρίνουν κάποιοι θεοί κρατήσαμε νά ἀκουμπήσουμε τά τυπικά τῆς ἐκκλησίας τους ἂμφια μανουάλια κεριά τέτοια.

κοιτάω τίς συμπεριφορές μου νά δῶ ποιός εἶμαι ὄχι τί ἔχω.

δέν ἀντέχω νά χαζεύω ἔτσι τό χρόνο ἤ νά λέω ὅλο γιά συναισθήματα καί ἄλλα δευτερεύοντα.

ὁ λόγος μας λέει λιγότερα ἐννοώντας περισσότερα.

[προδημοσίευση από την ποιητική συλλογή Ποιητιconomics]