Γκαλερί ΔΙΠΟΛΟ και Βασίλης Ιωαννίδης

Έργο του Ντίνου Παπασπύρου

Κατά την περίοδο 2008 έως 2011 ο Βασίλης Ιωαννίδης φιλοξένησε στη γκαλερί του Δίπολο (Δημητρίου Γούναρη 53) οκτώ εκθέσεις με θέμα τη Θεσσαλονίκη και κυρίως την αστική τοπιογραφία της. Πολλά από αυτά τα έργα εκτέθηκαν στη Δημοτική Πινακοθήκη Θεσσαλονίκης (Βίλα Μπιάνκα), μετά τον θάνατο του ζωγράφου και γκαλερίστα, σε μία μεγάλη έκθεση με τίτλο «Δίπολο: Ένα εικαστικό μυθιστόρημα για τη Θεσσαλονίκη» (2023). Με αφορμή την έκθεση κυκλοφόρησε ένας ιδιαίτερα επιμελημένος τόμος 228 σελίδων, την επιστημονική επιμέλεια του οποίου είχε ο εκλιπών, ενώ τον σχεδιασμό και την επιμέλεια δημιουργικού η κόρη του Μαρία Ιωαννίδου. Πρόκειται για μια πολύ σημαντική συνθετική εργασία, για μια προσφορά του Βασίλη Ιωαννίδη στην πόλη του, στην τέχνη του και στους συναδέλφους του, από την οποία θα ωφεληθεί όχι μόνο το ειδικό κοινό, αλλά και το ευρύτερο κοινό που απολαμβάνει τη ζωγραφική και αγαπά τη Θεσσαλονίκη.

Στον τόμο εκπροσωπούνται με έργα τους οι ζωγράφοι: Γιάννης Αδαμαντίδης, Άρτεμις Βλαχοπούλου, Σώτος Ζαχαριάδης, Φώνης Ζογλοπίτης, Ναταλία Θωμαῒδου, Βασίλης Ιωαννίδης, Κώστας Κουτρουμπής, Γιάννης Μαβίδης, Φίλιππος Μάνος, Ντίνος Παπασπύρου και Γιάννης Τσατσάγιας. Τα έργα τους είναι κατανεμημένα στις παρακάτω ενότητες, που αντιστοιχούν σε εκθέσεις που έγιναν στη γκαλερί Δίπολο: Άνω Πόλη, Το λιμάνι, Παραλία - Θερμαϊκός, Σκηνές με ανθρώπους στην παραλία, Κεντρική αγορά, Παραβαρδάρια περιοχή - Σιδηροδρομικός σταθμός, Γενικές απόψεις της Θεσσαλονίκης - Περιαστικός χώρος, Μνημεία της Θεσσαλονίκης - Αρχιτεκτονικά και βιομηχανικά κτίσματα.

 

Έργα του Κώστα Κουτρουμπή

Έργα του Γιάννη Τσατσάγια

Έργο του Βασίλη Ιωαννίδη

Ο ζωγράφος-γκαλερίστας Βασίλης Ιωαννίδης (2010)

Καραβάκια στο χαρτί

Ευαρίθμητα καραβάκια σχεδιασμένα με μελάνι από τον συγγραφέα και δημοσιογράφο Στέλιο Κούκο εκτίθενται στο καφέ Ζώγια (Αλ. Σβώλου 54, Θεσσαλονίκη, επιμελητής έκθεσης: Δημήτρης Παπαγεωργίου) ως το τέλος Αυγούστου του 2018. Όλα σε λευκό χαρτί μικρών διαστάσεων, μεγέθους καρτ-ποστάλ. Αντί για χρώματα, το φόντο και οι επιφάνειες καλύπτονται με επαναλαμβανόμενα διακοσμητικά μοτίβα. Τα διακοσμητικά στοιχεία-ψηφίδες μετριάζουν και ισορροπούν την εκφραστική λιτότητα, τη μεγάλη αφαίρεση και τη μονοδιάστατη θεματολογία δίνοντας στο τελικό αποτέλεσμα φυσικότητα και αισθητική αρμονία.

Το πλοίο, εκτός από τις ποικίλες αναπαραστάσεις του στη λογοτεχνία και στη ζωγραφική, έχει φορτιστεί, ως σύμβολο, και με πλήθος ερμηνειών. Από τον Sigmund Freud, που το θέλει να υποδηλώνει το θηλυκό στοιχείο, ως τον Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη (“η ναυς των ονείρων”), και από το δημοτικό τραγούδι ως τον Οδυσσέα Ελύτη, πρόκειται για μία εικόνα απολύτως οικεία, που ωστόσο πάντα μας εκπλήσσει. Δεν είναι τυχαία η αξιοποίηση της σχετικής θεματολογίας και στη χριστιανική εκκλησιαστική παράδοση (Ναυς ουρανοδρομούσα, λιμήν, άγκυρα).

Με τα σχέδιά του ο Στέλιος Κούκος δείχνει, αν όχι μακρινή επιρροή, σίγουρα αγάπη προς τη ζωγραφική του Νίκου Γαβριήλ Πεντζίκη. Ωραία, απλά σχέδια, που αποτελούν προϊόν άμεσης έκφρασης και έχουν κάτι από λαϊκή τέχνη και από την παράδοση του Αιγαίου.