[Γιάννης Καισαρίδης, Ώρες αιώρες, Διηγήματα, Eκδόσεις Κέδρος, Αθήνα, 2021]
Η Βέροια του Γιάννη Καισαρίδη είναι ένα ολόκληρο λογοτεχνικό σύμπαν. Οι ανθρώπινες ιστορίες που καταγράφει φέρνουν μαζί τους εικόνες πολέμων, συγκρούσεων, εμμονών, αδιεξόδων, θανάτων, αλλά παραμένουν ανθρώπινες. Ο βίος συνδέεται άρρηκτα με τον θάνατο, η ζωή είναι μια πορεία προς τον θάνατο, αλλά και μια πορεία της οποίας προηγείται ο θάνατος. Και ταυτόχρονα τη συνοδεύει. Και ο λογοτέχνης δεν μπορεί να τα αγνοεί όλα αυτά, αν ενδιαφέρεται σοβαρά για την τέχνη του. Στο βιβλίο του Καισαρίδη άνθρωποι του μόχθου περπατούν στους ίδιους δρομους με την Κική Δημουλά, τον Νίκο Πεντζίκη, τον Δημήτριο Βικέλα και γίνονται όλοι μαζί τμήματα του πίνακα που εικονίζει την πόλη με τη μεγάλη παράδοση. Οι βυζαντινοί της ναοί με τις ωραίες τοιχογραφίες παρακολουθούν βουβοί την ιστορία να περνά από μπροστά τους και ενώ όλα παρέρχονται και παλιώνουν η τέχνη τους παραμένει νέα. Οι ιστορίες στις οποίες ο πεζογράφος εστιάζει το βλέμμα του, αν και έρχονται από μακριά, κρύβουν στον πυρήνα τους αλήθειες διαχρονικές, που δεν χρειάζονται περαιτέρω ανάλυση ή εκτενείς περιγραφές. Το ανθρώπινο δράμα παραμένει ακριβώς το ίδιο από όποια γωνία και αν το παρατηρεί ο θεατής. Όπως και στα κείμενα των ευαγγελίων, αυτό που λείπει από το βιβλίο είναι το χαμόγελο, το γέλιο, η εξωτερικευμένη χαρά. Συναντάμε όμως σε αρκετά πρόσωπα μια εσωτερική ικανοποίηση, που οφείλεται στο ότι παραμένουν πιστοί και συνεπείς στον εαυτό τους, στο ότι παραμένουν πλάνητες και δεν γίνονται δορυφόροι.
Αγνή Αγγελούδη
